ODGOVOR:

Globalno posmatrano USD valuta predstavlja najčešće korišćenu valutu i to kako kod plaćanja u korist korisnika sa sedištem u SAD-u, naplata iz SAD-a, tako i kod transakcija u toj valuti između trećih zemalja. Istovremeno USD valuta je masovno korišćena kod trgovanja hartijama od vrednosti.

Platni promet u USD valuti se odvija preko dva kliring sistema koji se nalaze u SAD-u a to su:

- CHIPS, koji se pretežno koristi za obavljanje prekograničnih plaćanja (eng. Cross-border) i

- Fedwire, koji se uglavnom koristi za plaćanja unutar SAD-a.

Oba američka kliring sistema koriste sopstvene mreže. Za razliku od SWIFT mreže, koja pruža tri opcije troškova izvršenja naloga za plaćanje, američki kliring sistemi koriste samo jednu opciju troškova, shodno kojoj troškove izvršenja naloga plaća isključivo korisnik priliva. Konačan iznos priliva koji se odobrava računu korisnika priliva je uvek umanjen za troškove angažovanja svih banaka koje učestvuju u izvršenju svakog pojedinačnog naloga.

Poslovanje sa SAD uvek treba identifikovati sa valutom USD. Kao specifičnost platnog prometa u USD valuti svakako treba imati u vidu činjenicu da SAD, kao i Kanada, Australija, Novi Zeland i neke druge zemlje, nisu pristupile IBAN sistemu, čije su članice gotovo sve evropske države, kao neke države izvan Evrope.

Plaćanja za Kanadu se najčešće obavljaju u valuti kanadski dolar (CAD). Takođe se koristi i USD, što nalaže obavezu pribavljanja instrukcija od prodavca za željenu valutu plaćanja, a koja sadrže sve neophodne pojedinosti u vezi sa korespondentom kanadske banke za USD-valutu. U protivnom, kupac u potpunosti snosi rizik pogrešno disponiranih sredstava, odn. dodatnih troškova.

Kada je reč o korišćenju USD-valute posebnu pažnju svakako treba obratiti na plaćanja u sledeće zemlje:

1. NR Kina - po pravilu se koristi USD, te u novije vreme sve više domicilna valuta kineski juan (CNY), a znatno ređe EVRO. Preporučuje se da se od prodavca iz Kine zatraže instrukcije za naplatu u željenoj valuti. Posebnu je važno od prodavca zatražiti instrukcije za plaćanje u navedenim valutama, ukoliko je prodavac rezident Hongkonga odnosno Makaoa, kao specijalnih teritorija izvan NR Kine (eng. Mainland);
2. Rusija – posle dugog perioda apsolutne dominacije USD- valute u platnom prometu sa Rusijom, sada se plaćanja pretežno vrše u ruskoj rublji (RUB), i u Evru. Zbog uvođenja Sankcija od strane OFAC/EU u odnosu na Rusiju, a povodom Krima, plaćanja u USD valuti se obavljaju veoma selektivno, te se preporučuje maksimalan oprez u smislu neophodnih provera svake pojedinačne firme kao potencijalnog prodavca odn. korisnika priliva, uključujući sve pojedinosti vezane za osnivače odn. stvarne vlasnike kapitala pojedinačnih firmi.

USD- regulatori finansijskog tržišta omogućavaju izmenu datuma plaćanja u smislu vršenja odobrenja računa korisnika sredstava sa tačno određenim datumom u prošlosti (eng. back valuation), a koja se može primeniti na sva već izvršena USD plaćanja. Maksimalan rok za iniciranje promene datuma izvršenja plaćanja je 23 (dvadesettri) meseca od inicijalnog datuma plaćanja. S tim u vezi preporuka potencijalno zainteresovanim nalogodavcima plaćanja da se blagovremeno kod svoje poslovne banke u zemlji interesuju za mogućnosti korišćenja predmetnog modela, polazeći od važećih propisa u zemlji sedišta nalogodavca-uvoznika. Administrativna naknada za izmenu datuma izvršenja plaćanja iznosi USD 300,00 po pojedinačnoj transakciji.

Članom 6. Zakona o bankama („ Sl. list Crne Gore“, br. 17/08 i 44/10) uređeni su poslovi banke utoliko što banka može obavljati bankarske poslove, kao što su depozitni i kreditni poslovi. Pored navedenih poslova, banka može obavljati i poslove izdavanja garancija. Članom 1186. Zakona o obligacionim odnosima („Sl. list CG br. 47/2008) utvrđena obaveza banke kao izdavaoca garancije u odnosu na korisnika garancije u smislu plaćanja pod tačno određenim uslovima . Istim Zakonom je utvrđeno da garancija mora biti izdata u pisanoj formi. Pri tome ni jednim od navedenih zakona, kao ni bilo kojim drugim propisom, nisu utvrđeni izgled i sadržaj garancije.

Sve pojedinosti u vezi sa izdavanjem garancije pravno lice odnosno preduzetnik kao nalogodavac dogovara sa svojom poslovnom bankom, o čemu se zaključuje ugovor. Garancije izdate od strane banke za korisnika u zemlji sedišta naručioca javne nabavke se izdaju na maternjem jeziku i to na memorandumu banke i iste se potpisuju od strane ovlašćenog/ovlašćenih lica banke, a u skladu sa internim pravilima i procedurama same banke. Na zahtev pravnog lica odnosno preduzetnika banka može izdati garanciju za potrebe učešća u postupku javne nabavke, uz poštovanje zahteva utvrđenih pozivom za podnošenje ponuda u pogledu elemenata garancije koja predstavlja jedan od zahtevanih dokumenata.

Eventualna zapažanja naručioca u vezi sa podnetom garancijom, koja nisu suštinske prirode, već se odnose na određene estetske karakteristike samog dokumenta garancije, a koje kao takve nisu bile striktno isključene ili zabranjene u pozivu za podnošenje ponude za učešće u javnoj nabavci, mogu biti:

- tolerisane odnosno prihvaćene od strane naručioca ili

- osporene ili odbijene od strane naručioca, bez mogućnosti naknadne prezentacije traženog dokumenta, koji je ocenjen kao nepodoban odnosno neodgovarajući, budući da je pregled pristiglih ponuda izvršen u skladu sa tenderskom procedurom, a što znači po isteku roka za podnošenje prijava za učešće od strane zainteresovanih ponuđača.

S obzirom na napred navedeno preporučuje se da potencijalni učesnici na tenderu detaljno i sveobuhvatno sagledaju sve propozicije i zahteve tenderskog postupka, te u slučaju potrebe upute pitanja i zatraže objašnjenja od naručioca u cilju izbegavanja eventualnih propusta i/ili problema.

ODGOVOR:

Garancije predstavljaju, globalno posmatrano, najčešće korišćeni instrument u spoljnotrgovinskoj razmjeni tj. prekograničnom prometu. Kao izdavaoci garancija mogu se, u zavisnosti od propisa konkretne zemlje, angažovati: banke, banke za razvoj, banke za osiguranje i finansiranje izvoza, kompanije čija je djelatnost osiguranje, faktoring, forfeting i lizing, kao i neka druga pravna lica. Banka treba da klijentu koji namjerava da zaključi ugovor sa novim partnerom preporuči da se detaljno informiše u vezi sa sistemom poslovanja sa garancijama u zemlji sjedišta partnera.

Najznačajni elementi bankarske garancije su:banka-garant; nalogodavac/uvoznik; korisnik/izvoznik; iznos garancije; osnovni podaci o poslu za koji se zahtijeva izdavanje garancije; valuta na koju glasi garancija; rok važnosti garancije - naznaka događaja čijim nastupanjem prestaje važnost garancije; uslovi za upućivanje zahtjeva od strane korisnika za naplatu po garanciji i dr.

Najveći broj banaka obavlja prekogranične transakcije koristeći SWIFT mrežu (Societe for Worldwide Interbank Financial Telecommunication). Riječ je o međunarodnoj asocijaciji banaka, finansijskih institucija i drugih pravnih lica. Međutim, banke iz određenih zemalja (Tunis, Maroko, Alžir i dr.) korespondenciju obavljaju, po osnovu garancijskog i akreditivnog poslovanja, pretežno ili isključivo putem pošte, dakle bez korišćenja SWIFT - mreže. Treba imati u vidu činjenicu da je kod takvog modela korespondencije neophodno unaprijed utvrditi sve elemente u vezi sa potpisivanjem i kontrolom potpisa dokumentacije od strane ovlašćenih lica banaka koje učestvuju u transakciji. Činjenica je da je značajan broj banaka širom svijeta napustio praksu štampanja i slanja drugim bankama spiskove lica ovlašćenih za potpisivanje dokumentacije u poslovanju sa inostranstvom (List of Authorized Signatures). Alternativa štampanim listama su elektronske kriptovane datoteke koje primjenjuje sve veći broj banaka širom svijeta.

Navedene promjene imaju za posljedicu da se, umjesto ranije isključivo korišćenog modela upoređivanja potpisa sa primljene dokumentacije sa potpisima na štampanom primjerku Liste ovlašćenih potpisa, sada primjenjuje model provjere autentičnosti potpisa na dokumentaciji primljenoj u štampanoj formi. Postupak provjere se obavlja upućivanjem zahtjeva u vezi sa svakom pojedinačnom garancijom putem SWIFT poruke na adresu banke koja je dostavila potpisanu dokumentaciju putem pošte. Razumije se, takav način provjere je praćen sa dva veoma značajna elementa:banka koja je uputila dokumentaciju i banka koje je primila dokumentaciju moraju imati razmijenjene SWIFT ključeve; postupak provjere zahtijeva određeno vrijeme za reagovanje od strane banke koja je dostavila dokumentaciju, što može biti veoma osjetljivo u pogledu rokova koji prate transakciju koja je predmet korespondencije putem pošte.

S obzirom na navedene specifičnosti, u praksi se često sreće potreba za obraćanjem trećoj, posredničkoj banci, a to je po pravilu banka sa kojom sarađuju obije banke uključene u garancijski posao. Kao treća banka može se pojaviti centralna banka zemlje u kojoj jedna od banaka uključenih u garancijski posao ima svoje sjedište.
Smisao provjere autentičnosti primljene dokumentacije je da se otkloni rizik falsifikata.

Napomenućemo da garancijski poslovi koji se obavljaju putem SWIFT-a ne zahtijevaju posebnu provjeru autentičnosti, t.j. smatraju se autentičnim s obzirom na pouzdanost SWIFT sistema.

ODGOVOR:

SEPA sistem (Single Euro Payments Area) predstavlja inicijativu Evropske unije za integrisanje i unifikaciju modela u korišćenju finansijskih instrumenata koji glase na EUR valutu. SEPA sistem trenutno primjenjuje 35 država i to: 28 država članice EU, četiri države članice Evropske asocijacije za slobodnu trgovinu (EFTA), kao i Andora, Monako i San Marino.

Pored navedenih zemalja, SEPA sistem je veoma značajan i za sve zemlje koje platni promet sa inostranstvom obavljaju u EUR valuti i to preko korespondenata koji svoja sjedišta imaju u evropskim zemljama. Činjenica je da sve banke u SEPA sistemu imaju pravo da odlučuju o naplaćivanju provizija učesnicima platnog prometa, bez obzira na to da li se radi o transakcijama u zemlji ili o prekograničnim transakcijama. Instrukcijama Evropske komisije br. 924/2009utvrđeno je da troškovi izvršenja doznaka do iznosa od EUR 50.000 u zemljama članicama Evropske unije moraju biti isti sa troškovima transfera iznosa do EUR 50.000 koji se realizuju unutar nacionalnih platnih sistema zemalja članica EU, a za koje je ova odredba obavezujuća.

Posebno je važno uzeti u obzir činjenicu da predmetna instrukcija EU ne reguliše troškove po osnovu konverzije iz EUR u druge valute i obrnuto, a koje se koriste u platnom prometu koji izvršavaju banke u zemljama članicama EU. Shodno tome, troškovi konverzije mogu biti naplaćivani ispostavljanjem naknadnih računa za plaćanje ili pak direktnim zaduženjem računa banke koja je nalogodavac konverzije.

SEPA radi na intenziviranju svojih aktivnosti u unaprjeđenju plaćanja u realnom vremenu. Fokus Evropskog savjeta za plaćanja (EPC) će narednih godina biti na instant plaćanjima.

Glavne karakteristike ICT Instant modela su: novac će biti transferisan za maksimalno 10 sekundi na račun korisnika; inicijalno može biti transferisano 15.000 eura; model će podržavati samo plaćanja u euro valuti; ovaj model se može koristiti opciono, tako da ga koriste samo primaoci sredstava, ili i nalogodavci i primaoci sredstava.

Da bi se postigli svi ciljevi, EUR Uprava za plaćanja u maloprodaji (Euro Retail Payments Board - ERPB) je postavio definiciju instant plaćanja, kao elektronskih maloprodajnih plaćanja koja su non-stop dostupna. Definicija takođe naglašava da je ovakva dostupnost rezultat trenutnog ili skoro trenutnog kliringa međubankarskih transakcija i odobrenja sredstava na račun primaoca uz potvrdu nalogodavcu o izvršenom plaćanju u roku od nekoliko sekundi od iniciranja transakcije. U idealnom slučaju, to će biti realizovano bez obzira na to koji instrument plaćanja je korišćen: direktno zaduženje, platna kartica ili prenos sredstava, odnosno koja podrška je uspostavljena za kliring. Ciljano maksimalno vrijeme za koje bi transakcija bila završena je 10 sekundi.

U pogledu kalendara dešavanja ova inicijativa je stavljena u SEPA Instant Credit Transfer (SCT Inst) šemu, sa verzijom 1.0 za 2017 SCT Inst Pravilnik, koji je objavljen 30. novembra 2016. Predmetni Pravilnik će stupiti na snagu 21. novembra 2017 i ostaće na snazi do novembra 2019. Pomenuti datum je izabran kako bi se obezbijedilo dovoljno vremena za sprovođenje izmjena koje moraju biti u skladu sa šemom SCT Inst. Sljedeći ciklus unaprjeđenja je planiran za 2018. godinu, pri čemu će sve planirane izmjene biti primjenjivane od novembra 2019. godine.

ODGOVOR:

Franšiza predstavlja model organizovanja sistema proizvodnje i/ili prodaje roba odnosno pružanja usluga po modelu koji već primenjuje davaoc franšizinga. Franšiza može biti lokalnog karaktera, kada se i davalac i korisnik franšize nalaze u istoj zemlji, ili internacionalna.

Ugovor o franšizingu predstavlja formalno pravni ugovor zaključen između davaoca i primaoca franšizinga, i takav ugovor sadrži sledeće elemente: nazive učesnika-partnera; definiciju vlasništva na predmetom ugovora; definiciju teritorije na koju se odnosi primjena ugovora; datum stupanja na snagu, kao i uslove za raskid ugovora; minimalni obim prometa u prvoj, kao i kasnijim godinama poslovanja; marketing, trening, osiguranje, izuzeća, arbitraže u slučaju nesuglasica i dr.

Prednosti franšize su: korišćenje tuđih sredstva pod tačno utvrđenim uslovima; veća mogućnost prodaje bazirana na prepoznatljivom nazivu – brendu; precizno definisani finansijski planovi; obezbijeđena podrška u eventualnim kriznim periodima i dr.

Sa gledišta novoosnovanog privrednog društva, franšizno poslovanje pruža sigurniji početak poslovanja i znatno povećava šanse za opstanak na tržištu, što je posebno važno u zemljama u tranziciji. Ulazak u poslovanje putem franšize je lišen određenih rizika. Istraživanja su pokazala da pokretanje poslovanja u sistemu franšize veoma rijetko ne uspeva, a ukoliko se to dogodi, najčešći razlog za to je što se korisnik franšize nije pridržavao instrukcija dobijenih od davaoca franšize.

Banke predstavljaju veoma značajan faktor poslovanja korisnika franšize, budući da se od banaka očekuje odobravanje "start-up"kredita. U zavisnosti od regulatornih zahteva u vezi sa poslovanjem novoosnovanih privrednih društava, u praksi se veoma često sreće podrška banaka u vezi sa izdavanjem garancija. Naime, ukoliko je davalac franšize nerezident, on može izdati kontra-garanciju kao instrument obezbjeđenja u korist lokalne banke, koja će izdati direktnu garanciju u korist korisnika franšize. Potreba za takvim aranžmanom se može pojaviti ne samo na početku poslovanja korisnika franšize, već i kasnije - najčešće u vezi sa proširenjem obima aktivnosti.

ODGOVOR:

Kratko rečeno, jeste. Ipak, sigurnost plaćanja zavisi  od mnogo faktora. Dva ključna faktora koji utiču na sigurnost transakcija su tehnološki razvoj banke koja nudi ovu vrstu usluge i dostupnost edukativnih informacija krajnjem korisniku. Dokumentacija kartičnih brendova sadrži  detaljno definisane standarde, kao i pravila i poslovne prakse za primjenu sigurnosnih mehanizama kojih banke treba da se pridržavaju. S druge strane, ove informacije banke treba da koriste i za edukaciju svojih klijenata.

Za banku je najbitnije da jasno definiše način autorizacije i time obezbjedi sigurnu transakciju platnom karticom.

Zakon o platnom prometu, Autorizacija platne transakcije, Član 30 jasno nalaže da je obaveza svake banke da definiše šta se podrazumjeva pod autorizovanom platnom transakcijom i kojim mehanizmom korisnik kartice daje saglasnost za izvršavanje platne transakcije.

Saglasnost za izvršavanje platne transakcije, odnosno njena autorizacija se ugovara između platioca(korisnika kartice) i pružaoca platnih usluga (banke). Svaka transakcija izvršena u suprotnosti sa ugovorenim načinom smatra se da nije adekvatno autorizovana, iako može biti inicirana i uspješno izvršena od strane stvarnog korisnika kartice.

Zbog toga je poželjno je da Banke i kroz Opšte uslove informišu klijente sa što više detalja o tome kako se vrši ispravna autorizacija platne transakcije za svaki pojedinačni platni instrument, po svakom pojedinačnom  prihvatnom kanalu, ali i koji postupci obavljanja kartičnih transakcija, koji se intezivno koriste u praksi, nisu uvijek i najsigurniji za korisnika kartice.

ODGOVOR:

MOTO (Mail Order Telephone Order) transakcije i plaćanje preko interneta najviše zabrinjavaju klijente i nose najveći sigurnosni rizik, jer se transakcije obavljaju dostavljanjem personalizovanih sigurnosnih elemenata Kartice trgovcu putem emaila ili telefona, odnosno njihovim unosom na internet stranicu.

Klijenti često pogrešno, sa aspekta bezbjednosti, ne prave razliku između MOTO i internet transakcija, jer se u oba slučaja za transakciju koriste personalizovani sigurnosni elementi kartice.

Treba naglasiti da banke ni u jednom slučaju ne snose odgovornost za posljedice koje mogu nastati usljed korišćenja Kartica prilikom kupovina bez prisustva Kartice.

U slučaju zloupotreba, banke su dužne da, tokom postupka rješavanja reklamacije, utvrde  da li je sporna transakcija autentifikovana,  autorizovana,  pravilno evidentirana i knjižena i da li je na njeno izvršenje imao uticaj tehnički kvar ili drugi nedostatak, i da postupe po zakonu, ugovoru ali i internim pravilima i odlukama, sa ciljem da zaštite i klijente  i svoje poslovanje.

Kada govorim o internim pravilima i odlukama mislim na posebne budžete formirane za pokrivanje šteta nastalih zloupotrebama kartica i posebna tjela u okviru banke koja se bave istragama, utvrđivanjima uzroka nastalih zloupotreba i analizom preduzetih mjera za njihovo sprečavanje. Na osnovu rezultata takvih istraga i analiza se donosi i o dluka o korišćenju budžeta za pokrivanje šteta nastalih zloupotrebama kartica. Postupak rješavanja reklamacije je  složen, zahtjeva poznavanje pravila kartičnih brendova i određeno vrijeme za njeno okončanje.

ODGOVOR:

Internet transakcije ne treba da se zabrane. Uz razvoj telekomunikacija, sistemi za elektronsko plaćanje ubrzano zamenjuju tradicionalne metode plaćanja koje podrazumevaju direktan kontakt između kupaca i prodavaca. Na globalnom nivou, i u Crnoj Gori,  internet trgovina bilježi trend rasta  i postaje jedan od ključnih kanala prodaje.  Kartični brendovi su regulisali ovaj kanal prodaje  pravilima i standardima kojih sve banke moraju da se pridržavaju. Pravila i standardi se konstantno  unapređuju sa ciljem povećanja bezbjednosti platnih instrumenata. Posljedično tome, banke su u obavezi da prate i implementiraju nove   standarde i pravila. Profesionalne službe i stručni kadrovi u okviru kartičnih brendova, ali i banaka, se bave definisanjem i implementacijom najefikasnijih mjera bezbjednosti za ovaj kanal trgovine, i ogroman novac se ulaže u njihov razvoj.

ODGOVOR:

Postoje različite mogućnosti za sprečavanje zloupotreba, od definisanja limita potrošnje(broj transakcija, iznos transakcija) za pojedine kanale trgovine, preko izdavanja limitiranih prepaid kartica koje imaju sredstva samo u momentu kupovine, do implementacije posebnih servisa.  Ono što svaka banka treba da preduzme je uvođenje dodatnih mjera sigurnosti kao sto su 3D secure servisi i to VbV(Verified by VISA), MasterCard secure code i American express Safekey, ali i stalni monitoring kartične mreže kroz različite servise on line izvještavanja.

Radi pojašnjenja za one koji nisu upućeni u ovaj segment poslovanja, pojasniću ukratko način funkcionisanja 3D secure servisa.

Ovaj servis predstavlja dodatni nivo bezbjednosti kod obavljanja transakcija na internetu i omogućava autorizaciju transakcije putem dinamičke šifre ili OTP-a(One Time Password) koji klijent dobija, najčešće putem SMS-a(nije obavezno), u momentu iniciranja transakcije na internetu. Može biti podržan sa strane izdavaoca kartice, ali i strane prihvatne mreže, odnosno prihvatioca kartica.

ODGOVOR:

Postoji više različitih situacija kada kada govorimo o reklamacionom postupku za internet transakcije, koje zavise od stepena implementiranih sigurnosnih standarda na strani prihvatioca i izdavaoca kartica.

U slučaju da internet stranica ne podržava 3D secure servis, a kartica klijenta podržava, za svaku zloupotrebljenu transakciju klijent ima pravo da reklamacijom ostvari povraćaj sredstava.

Ukoliko je došlo do zloupotrebe, a prihvatilac i izdavalac kartica podržavaju ovaj servis, i istovremeno  je transakcija autorizovana ovim servisom, klijent je zasigurno omogućio neovlašćeni pristup personalizovanim sigurnosnim elementima i pristup kanalu za dostavljenje OTP-a. U tom slučaju korisnik kartice će snositi svu štetu nastalu zloupotrebom kartice.

Reklamacije takođe neće biti povoljno rješene po korisnika kartice ukoliko su trgovačke internet stranice, podržavaju standarde koji su na većem nivou sigurnosti.

U konačnom, ukoliko su i korisnik kartice  i trgovac na istom nivou primjene standarda bezbjednosti koje kartični brendovi priznaju, korisnik kartice je u reklamacionim postupcima, koje vode banke za svoje klijente, u startu u prednosti, dok trgovac mora dokazati da se klijent ispravno identifikovao i autorizovao transakciju, što je u praksi, kada se ne primjenjuju 3D secure servisi, jako teško.

Međutim rezultat ovakvih reklamacija je neizvjestan. U tim postupcima bitno je da je bančin službenik stručan i ima iskustva iz ove oblasti i da se prilikom reklamacije koju prosljeđuje kartičnim brendovima, pozove na ispravan „osnov reklamacije“, jer se u suprotnom reklamacija za klijenta neće povoljno rješiti.

Ova oblast je jako složena i zahtjevna. Zahtjeva stalne edukacije i tehnološka usavršavanja, ali i primjenu zakona i njihovo razumjevanje.

Iako banke u Crnoj Gori ne zaostaju za razvijenim evropskim tržištima u ovom segmentu poslovanja, moraju se stalno prilagođavati zahtjevima tržišta i moraju ulagati u razvoj servisa koje pružaju sigurnost klijentima u korištenju platnih instrumenata. 

EU je 2007.godine odobrila  uvođenje Direktive o platnim uslugama PSD  (eng. Payment Services Directive skraćeno PSD 2007/64/EZ) u cilju usklađivanja glavnih instrumenata bezgotovinskog plaćanja širom Evro-zone, povećanja učešća ne-bankarskih institucija u industriji plaćanja, kao i usklađivanja zaštite potrošača. Predmetna Direktiva se primenjuje samo na platne usluge u okviru Evro-zone, što znači samo na transakcije kod kojih su i nalogodavac i korisnik plaćanja u zemlji koja je članica Evro-zone.

U nastojanju da značajno unapredi domete predmetne Direktive Evropski parlament je dana 08.10.2015.godine usvojio Predlog Evropske komisije za stvaranje sigurnijih i  inovativnijih  pravila za plaćanja. Dana 16.11.2015.godine Savet EU je odobrio Revidiranu Direktivu PSD2, ostavljajući zemljama članicama rok od 2 godine za uključenje pomenute Direktive u nacionalne zakone i propise. Primena PSD2 je obavezujuća na teritoriji Evro-zone. U fokusu PSD2 su:

-Standardizacija, integracija i unapređenje efikasnosti plaćanja

-Bolja zaštita potrošača odn. korisnika platnih usluga

-Dalja promocija inovacija i smanjenje troškova transakcija

-Povećanje transparentnosti u novim metodama plaćanja, a pre svega kod mobilnih i on-line plaćanja

- Ujednačavanje naknada- troškova izvršenja naloga, kao i unapređenje bezbednosti procesuiranja plaćanja.

Generalno posmatrano PSD2 obuhvata 4 segmenta:

1.uključuje mogućnost da se jedan od učesnika u izvršenju platne usluge nalazi izvan EU, kao i proširenje liste učesnika unutar pojma “platna institucija”;

2.Uvode se:

1. a) AISP (eng. Account Information Service Providers) - provajder sa ovlašćenjem za povezivanje sa nalogom korisnika u banci. Ovaj termin u predmetnoj Direktivi se odnosi na banku nalogodavca ili banku korisnika plaćanja, a sve u kontekstu platnih transakcija koje se obavljaju putem on-line bankinga; kao i 
2. b) PISP (eng. Payment Initiation Service Providers) - provajder koji omogućava transakcije plaćanja, a što znači pristup za nove učesnike na tržištu platnih usluga, koji pružaju softverski “most” između nalogodavca/platioca i provajdera platne usluge samog nalogodavca, radi omogućavanja on-line plaćanja iniciranjem naloga na zahtev nalogodavca.

3.Reguliše se segment “card surcharges”, koji označava dodatnu naknadu koja se naplaćuje za određenu transakciju, na primer za podizanje novca na bankomatu. Naime,  pored postojeće naknade, koju naplaćuje banka, korisnik plaća I naknadu pružaocu usluge podizanja novca, u slučaju kada je vlasnik mreže bankomata treće lice, a ne banka izdavalac ili banka primalac kartice;

4.Dodatno se uređuje oblast bezbednosti plaćanja i pristupa računima.

PSD2 omogućava proširenje primene Direktive i to najpre u geografskom smislu, utoliko što se ne ograničava na zemlje članice EU odn. Evro-zone što je bio slučaj sa PSD. Direktiva PSD2 istovremeno omogućava značajno proširenje u pogledu valuta, utoliko što se ne ograničava na primenu valuta zemalja članica EU odn. Evro-zone kakav je bio sistem shodno PSD, već omogućava primenu svih oficijelnih valuta, što će zahtevati prilagođavanje sistema u vezi sa konverzijom valuta, datumima valute izvšenja naloga za plaćanje i neka druga.

Počev od januara 2018. godine, sve banke u EU će biti u obavezi da uvedu dvofaktorsku autentifikaciju u smislu provere/identifikacije nalogodavca. Trenutno, pojedine banke u EU koriste samo lozinku za zaštitu naloga svojih klijenata. Pored lozinke, klijentima će morati biti obezbeđen i drugi faktor autentifikacije. Trenutno se kao drugi faktor najčešće koristi tzv. TAN - transakcioni broj (eng. Transaction Number) ili SMS OTP - jednokratna lozinka koju banka šalje korisniku putem SMS-a (eng. SMS one time password). PSD2 ne priznaje ove vrste autentifikacije kao drugi faktor, već iste tretira samo kao drugi korak što od 2018. godine neće biti prihvatljivo, budući da se insistira na mnogo značajnijem sistemu bezbednosti učesnika u transakcijama. Naime, PSD2 uvodi obavezu korišćenja najmanje 2 od 3 preporučena sistema identifikacije a to su:

- znanje: nešto što je poznato samo korisniku (na primer: šifra- password ili PIN)

- posedovanje: nešto što je u posedu samo korisnika (na primer: kartica i uređaj za elektronsku komunikaciju između kompjutera korisnika i kompjutera banke ili platne institucije tzv.“token”)

- nerazdvojivost: nešto što je samo izdavalac (na primer: otisak prsta ili glas).

PSD2 istovremeno nalaže promene u poslovanju banaka. Naime, do sada je pristup korisničkim nalozima bio u isključivom vlasništvu banaka, međutim uvođenjem PSD2  banke će morati da o svom trošku omoguće pristup računima klijenata specijalizovanim  provajderima.